top of page
Elektronika

RADIO "WOLA II"

Radio lampowe, produkowane przez Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka, Warszawa

ZRK (Zakłady Radiowe im. Marcina Kasprzaka w Warszawie) – nieistniejące obecnie zakłady przemysłowe produkcji elektrotechnicznej w Warszawie w dzielnicy Wola. Zakład powstał w 1951, praktycznie w miejscu przedwojennej fabryki radioodbiorników Philipsa przy   ul. Karolkowej. Początkowo produkowano odbiorniki radiowe Syrena i (równocześnie z Diorą) odbiornik Aga. W latach 50., gdy w Polsce wszystko oznaczano tajemniczymi skrótami, produkty ZRK sygnowane były oznaczeniem T-3. Do najbardziej znanych produktów w latach 50. XX wieku należał odbiornik Stolica.W tym czasie powstała WOLA W 1957 ZRK jako pierwszy zakład w Polsce uruchomił produkcję odbiorników turystycznych (lampowa Szarotka). W 1958 ruszyła produkcja magnetofonów (Melodia), a w 1959 odbiorników samochodowych (Żerań). W końcu lat 60. XX wieku cała produkcja odbiorników radiowych została przekazana do Diory a ZRK specjalizowały się w produkcji magnetofonów szpulowych, kasetowych i radiomagnetofonów przenośnych. Na początku lat 70. asortyment wzbogaciły magnetowidy, a w latach 80. zestawy muzyczne typu "wieża". Pod koniec lat 80. wszedł też do produkcji pierwszy polski walkman PS 101 Kajtek. W latach 70. i 80. przedsiębiorstwo państwowe należało do Zjednoczenia Przemysłu Elektronicznego UNITRA. Zakład został zlikwidowany 1999r. (za Wikipedią).

RADIO 

Radio firmy Philips-Valvo, typ Aachen Super D62.

Lampowe w drewnianej obudowie, lata 30-ste XX wieku.

własność:

Krzysztof Kaleta

TELEWIZOR "KORAL"

Koral OT 1722 - lampowy, całkowicie polski odbiornik telewizyjny produkowany przez zakłady WZT (Warszawskie Zakłady Telewizyjne) w latach 60-tych XX wieku.

Charakterystyka odbiornika

Odbiornik telewizyjny Koral jest dwunastokanałowym, superheterodynowym odbiornikiem w standardzie OIRT. Wyposażony został w 17-calowy kineskop z kątem odchylana 110°. Jest przystosowany do zasilania z sieci prądu zmiennego 220V 50Hz. Pobór mocy z sieci podczas odbioru programu wynosi ok. 190W.

Rozmieszczenie organów regulacji (widok od strony ekranu).  Odbiornik został także wyposażony w przyciski zmiany barwy dźwięku MOWA/MUZYKA i przełącznik "FILM" zwiększający wyrazistość obrazu. (za Wikipedią).

PROJEKTOR DO WYŚWIETLANIA FILMÓW

Producent Łódzkie Zakłady Kinotechniczne "Prexser" w obudowie bakelitowej

własność:

Krzysztof Kaleta

Dawna fabryka projektorów PREXER stanowi nieco zapomniany element Łodzi filmowej. Uniwersytet Łódzki decydując się na nadanie budynkowi funkcji kulturalnej, tchnął w te mury nowe życie. Wygląd i program centrum ogniskować będzie się wokół dwóch haseł: film i miasto. Centrum zaprezentuje szeroką ofertę spotkań o tematyce miejskiej, koncertów oraz projekcji filmowych. Słowem, dawna fabryka projektorów będzie miejscem „projektowania kultury”. Historię polskiej kinematografii oraz Łodzi Filmowej tworzą  w powszechnej świadomości Wytwórnia Filmów Fabularnych, Wytwórnia Filmów Oświatowych i Szkoła Filmowa. Mniej znany jest fakt, że w Łodzi mieściła się również jedyna w Polsce fabryka projektorów filmowych używanych od 1948 r. niemal we wszystkich polskich kinach. Bez Łódzkich Zakładów Kinotechnicznych uboższa byłaby nie tylko polska kinematografia, ale również dzieciństwo wielu pokoleń Polaków. Tam bowiem powstawały również domowe rzutniki klisz Ania, Jacek czy słynny bakielitowy diaskop Bajka. Pierwszy model wyprodukowanego tam projektora prezentowany jest z dumą   w Muzeum Kinematografii.

ELEKTRONIKA_9.png

Zalążek największej w powojennej Polsce fabryki obsługującej przemysł kinowy stanowił powołany w 1944r. Dział Fabrykacji przy Czołówce Filmowej Wojska Polskiego, oddziale filmowym przy 1. Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Wkrótce Czołówkę, a z nią łódzkie zakłady, wcielono do utworzonego w 1945 roku. Przedsiębiorstwa Państwowego „Film Polski”. Jego szefem został kapitan Aleksander Ford, późniejszy reżyser „Krzyżaków”. Pracowników ŁZK nazywano “rycerzami krzyża maltańskiego”, od nazwy jednego z elementów budowy projektora, umożliwiającego skokowy ruch taśmy. W 1947r. ruszyła seryjna produkcja pierwszego polskiego projektora. W ciągu ostatniego półwiecza produkowano tu projektory 35, 16 i 8mm, popularne rzutniki bajek, kserokopiarki oraz... broń i kołowrotki. Zakłady zlikwidowano w 1990 r., a budynek stał się własnością Uniwersytetu    Łódzkiego.      (za Wikipedią).     

APARAT FOTOGRAFICZNY 

Aparat marki "DRUH", produkcja Polska

 

własność:

Józef Zowada, Borki

Druh (Druh Synchro) – prosty, polski aparat fotograficzny na film typu 120, produkowany po II wojnie światowej przez Warszawskie Zakłady Fotooptyczne w dwóch wersjach: Druh i Druh Synchro wzbogaconej o gniazdo synchronizacji i sanki do lampy błyskowej.

Jest to aparat skrzynkowy zbudowany na wzór niemieckiego aparatu Pouva Start. Pozwala, dzięki specjalnym zastawkom, na wykonywanie zdjęć w formatach 6x6 i 6x4,5. Druh i Druh Synchro należą do światowej "rodziny" bakelitowych aparatów skrzynkowych z wykręcanym tubusem obiektywu, która wywodzi się konstrukcyjnie i wzorniczo z przedwojennego francuskiego aparatu Photax II Blindè. Przez to też należy do stylu wzornictwa art deco.

Aparat ten, podobnie jak czeski Pionyr i niemiecki Pouva stworzony był z myślą o fotoamatorach pragnących uwiecznić ważne chwile. Spełniał rolę dzisiejszego aparatu kompaktowego. Pomimo zaledwie dwóch dźwigni regulacyjnych, fotografujący popełniali często błędy i wykonywali nieostre i poruszone zdjęcia.

Aparat Druh, wyparty w latach 70. przez amatorskie małoobrazkowe aparaty fotograficzne przeżywa obecnie drugą młodość w dobie lomografii. Bywa też przerabiany na kamerę otworkową.

Jego nowocześniej wyglądającym i lżejszym następcą był aparat Ami.

Dane techniczne

(za Wikipedią)

APARAT FOTOGRAFICZNY 

Aparat marki "KODAK", produkcja USA

Aparat fotograficzny mieszkowy z obiektywem "Triskop" produkowany w USA w latach 1934-1939

EASTMAN KODAK

Eastman Kodak

Jeden z największych koncernów na świecie zajmował się produkcją sprzętu fotograficznego i filmowego.  Miał status międzynarodowej spółki akcyjnej. Firmą, od której pierwotnie wywodził się  Eastman Kodak, był Eastman Dry Plate Company założona przez wynalazcę George’a Eastmana i inwestora Henry’ego Stronga w 1881 r. Centrala firmy /również obecnie/ znajduje się w Rochester w stanie New York w USA. Słowo Kodak zostało stworzone w 1888 roku przez samego Eastmana. Firma wprowadziła na rynek wiele podstawowych obecnie technologii fotograficznych, takich jak film fotograficzny w rolkach 35 mm oraz pierwszy aparat fotograficzny dla amatorów. Oprócz stworzenia standardu fotografii małoobrazkowej firma była też pionierem  w fotografii kolorowej, wprowadzając jako pierwsza w roku 1935 wielowarstwowy, oparty na subtraktywnej syntezie kolorów, film kolorowy. W 2012 r. firma ogłosiła upadłość.   Ponad  tysiąca patentów, które firma wyprzedaje są używane - jak twierdzi firma - w niemal każdym współczesnym aparacie cyfrowym czy telefonie komórkowym. W ten sposób Kodak chce skoncentrować się na potencjalnie najbardziej intratnej działalności: chodzi o drukarki do fotografii cyfrowej. Dzięki ich produkcji i rozwojowi ma zamiar stanąć na nogi do 2013r. (za Wikipedią)

APARAT FOTOGRAFICZNY 

Aparat marki "AGFA", produkcja Niemcy

własność:

Urszula Czok, Borki

Agfa-Gevaert N.V.

Agfa-Gevaert N.V. (Agfa, znana także jako AGFA) – producent materiałów i urządzeń używanych w poligrafii oraz diagnostyce medycznej. Firma została założona w 1867 nieopodal Berlina jako fabryka barwników sztucznych pod nazwą Aktiengesellschaft für Anilinfabrikation. Obecnie jej centrala znajduje się w Mortsel w Belgii. Spółka akcyjna, notowana na platformie Euronext poprzez giełdę w Brukseli oraz na giełdzie we Frankfurcie.  Agfa dostarczała dawniej produkty stosowane w fotografii tradycyjnej (chemicznej)  – takie jak negatywy, papier fotograficzny, taśmy filmowe, barwne i czarno-białe, a także taśmy do nagrań audiowizualnych (np. taśmy magnetofonowe, nośniki wideo) oraz produkty oraz produkty technologii cyfrowej – jak dyski kompaktowe itp. Ponadto firma Agfa była dostawcą chemikaliów do obróbki fotograficznej. W 1916 r. rozpoczęto tu prace nad kolorowymi materiałami fotograficznymi, które zaowocowały wprowadzeniem w 1936 r. przełomowego, chronionego 278 patentami filmu odwracalnego Agfacolor Neu. Był to drugi w historii (po Kodachrome firmy Eastman Kodak) materiał, który dzięki zastosowaniu wielowarstwowej emulsji światłoczułej pozwalał na wykonanie barwnej fotografii przy zaledwie jednokrotnym naświetleniu, z użyciem pojedynczego filmu. Ze względu na późniejsze uchylenie niemieckich patentów, a także prostszy sposób obróbki, metoda Agfy została przyjęta przez większość producentów materiałów barwnych[1]. W 1959 r. Agfa wprowadziła pierwszy automatyczny aparat fotograficzny na błonę 35 mm – Agfa Optima.  W latach 70. – 90. XX wieku firma ta była uważana za jednego z czołowych dostawców materiałów fotograficznych. (za Wikipedią)

APARAT FOTOGRAFICZNY 

Aparat marki "TRIPLET", produkcja ZSRR

BUDZIK "MIR"

Budzik, produkcja ZSRR

 

własność:

Paweł Niedworok

Budzikiem nazywamy potocznie niewielkie urządzenie zdolne do samodzielnego pomiaru upływu czasu i wydające określony sygnał, najczęściej akustyczny, o wcześniej nastawionej godzinie. Urządzenia takie były znane praktycznie od zarania naszej cywilizacji. Jednak historia budzika, jako jednego z atrybutów naszej codzienności, zaczęła się stosunkowo niedawno.Przyczyną jego gwałtownego rozwoju była rewolucja przemysłowa u schyłku XVIII wieku. Ludzie zaczęli coraz bardziej cenić czas. Sięgnęli więc po „strażnika czasu”. Szwajcaria stała się domem wielu zegarmistrzów. Niepokoje i wojny wstrząsające Europą w XVII i XVIII wieku spowodowały, że wielu mistrzów, szukając spokojnego zakątka, gdzie mogliby wykonywać swój zawód, osiedliło się w Szwajcarii, Rozkwit przemysłowej produkcji budzików w XIX wieku nastąpił głównie w Niemczech i Francji, ale już pod koniec tego wieku bez mała każde państwo w Europie miało swoje wytwórnie  Funkcji budzenia w Niemczech początkowo podjęły się zegary  z drewna, znane jako szwarcwaldzkie z wbudowanym mechanizmem budzenia. Ze względu na niską cenę, przeznaczone dla niezbyt zamożnych, cieszyły się dużym popytem i zyskały w XIX wieku.O budziku na polskim rynku można właściwie mówić od momentu uruchomienia jego produkcji na skalę przemysłową. W 1891 roku bracia Fortwaengler założyli w Warszawie fabrykę zegarów, która praktycznie specjalizowała się w produkcji budzików. Wprawdzie krótko potem zmieniła właściciela, ale zachowała swój znak firmowy GF i z tym znakiem przetrwała ponad pół wieku do 1944 roku. Lata powojenne budzika to przede wszystkim prostota, funkcjonalność i niezawodność. Rynek polski w tym okresie zaopatrywany był produktem krajowym z Łódzkiej Fabryki Zegarów, która później otrzymała firmową nazwę Polti a następnie weszła w skład Zjednoczenia Merapoltik. Niedobory w zaopatrzeniu były wyrównywane importowanymi za Związku Radzieckiego budzikami między innymi o nazwie MIR, SŁAWA, PIONIER, JANTAR i z NRD wszystkim znane budziki marki RUHLA. To z tego okresu pochodzi znane hasło reklamowe – “budziki marki …. najlepsze, bo najszybsze na świecie”.W roku 1970 w Niemczech Zach. wyprodukowano 23,4 mln sztuk w tym ok. 16 mln na eksport. Tak kończyła się era mechanicznych i rozpoczynała się era elektrycznych a właściwie elektronicznych zegarów i budzików.(za Wikipedią

bottom of page